Fra Gaundalen til Vera, heilt øverst i Verdalen, bare et par kilometer frå svenskegrenså, etappe på 35 kilometer i fint terreng, myr heile veien. Oppe i 850 moh, så ned til 400 der eg er nå. Hadde tenkt å sova på Sveet gjestegård, men dei hadde lagt ned for fleire år sia. Så måtte eg områ meg, hadde sett ei turisthytte på kartet , ligg 10 km i feil retning. De på garden kjørte meg og hentar meg i mårå!
Hadde også håpa at det var butikk her, men nei, 5 mil til nærmeste. De spurte ka eg trong, eg var tom for brød og saft. Ingen problem, det har me, sa dei, og problemet løst! Er det ikkje flott!!

Gløymde forresten å fortelja at årets norske jordbær er kommne til meg, på Gaundalen fjellgard i Nordtrøndelag!! Bonden der hadde vore ein tur med flyet og kjøpt med seg någen jordbær, og trur du ikkje at eg blei servert ferske jordbær med sukker og fløyde!! Om det er någen så trur at det smakte?? Åååååååå!

Eg oppleve så møje kvar dag, dei folkå eg treffe er jo eneståande, landskapet eg får sett er veldig interresant! Det einaste eg må sei eg ikkje likar med dette, er å sjå koss dei små samfunna som har vore her er redusert til någen få folk igjen. Butikkar nedlagde, skular og hus står tomme! Alt er ofra på framskrittets alter! Er me sikre på at me bygge bedre samfunn nå med å samla alt i byar og någen få tettstader?? (Ja, eg vett og kan jo alle argumentene for større enheter og meir økonomisk drift)

Når eg oppleve omtanken og varmen i dei folkå så er igjen på desse plassane, så blir eg usikker! Klare me å ta vare på dette goa? Eg er longt frå sikker på det!